Mijn eerste long-day op Katherine Ward vandaag (korte beschrijving van deze afdeling: opvang van alle probleem-zwangeren) begon redelijk chill met een rondleiding op de dienst, want we moesten nog wachten tot de eerste patiënten voor de ‘day-care' aankwamen. Vond ik wel lastig eigenlijk, zo vroeg opstaan om dan nog twee uur te moeten zitten wachten! Maar kheb mijn best gedaan om zo weinig mogelijk te geeuwen en braaf te zijn :p. Toen de patiënten eenmaal aankwamen, mocht ik direct een aantal patiënten voor mijn rekening nemen: bloeddruk, temperatuur en pols nemen, urinestaal controleren, bloed afnemen (again), voelen hoe de baby ligt (voor de vroedvrouwen: handgrepen van Leopold dus, al kennen ze meneer Leopold hier eigenlijk niet :p), een halfuurtje naar de harttonen luisteren en dan zien of er al dan niet een doktersbezoek nodig is.

Ik weet niet of ik het al eerder gezegd heb, maar ik krijg de indruk dat organisatie niet het sterkste punt van de Britten is. Ze maken alles zo veel moeilijker dan het eigenlijk is!

Om enkele voorbeelden te geven:

• de vroedvrouwen hebben geen draagbare telefoons en moeten dus telkens naar het midden van de gang lopen om de telefoon op te nemen (terwijl ze met hun patiënten bezig zijn) of om de dokters op te bellen

• dokters moeten ‘opgebiept' worden. De vroedvrouwen draaien dus een nummer om te beepen, en dan moeten ze wachten tot een beschikbare dokter terugbelt. Maar tegen dan zijn ze natuurlijk al lang weer op een kamer en missen ze de oproep :p

• als er een bloedafname gebeurt, duurt het ongeveer anderhalf uur voor de resultaten er zijn. Tot dan blijven de patiënten gewoon op hun bed liggen wachten en kan er niemand anders onderzocht worden

• medicatie zit in kasten die op slot zitten, en de persoon in ‘charge' heeft de sleutels. Als je dus iets nodig hebt, moet je eerst die persoon vinden, wat soms niet echt simpel is!

• etc... ;)

Naast alle afspraken kwamen ook alle spoedgevallen, dus bv. vrouwen die hun kindje al een tijdje niet meer hadden voelen bewegen, vrouwen die een auto-ongeluk hadden gehad, ...
Alles samengevat: alle bedden lagen vol, de wachtzaal zat propvol en in de gang stonden ook nog wat vrouwen te wachten => Laure heeft dus serieus moeten lopen ;). Maar mijn shift van 12u vloog zo alleszins voorbij!

Toen iedereen rond 19u30 naar huis was, ging ik nog samen met vroedvrouw Dumi een kamer binnen om een vrouw te onderzoeken die die dag ingeleid was. Ze had heel veel pijn en leek goed in arbeid, dus raadde Dumi entonox aan (Entonox is lachgas en wordt in Engeland gebruikt als pijnmedicatie en krijgt de voorkeur boven een epidurale, iets wat in België niet voorkomt). Die vrouw werd helemaal high, had plots geen pijn meer en lag zo een beetje naar het plafond te staren en aan haar lippen te voelen... Vond ik toch maar raar om te zien. Ze had vijf centimeter ontsluiting en het hoofdje zat mooi laag, dus verhuisden we haar in een rolstoel naar de verloskamer. De vrouw kreeg plots persweeën toen we op de lift stonden te wachten, niet echt een geschikte timing :p. Dus wij samen met haar (zij al persend) in de lift - die zooooooooooooo traag is!!-, iedereen die in de weg stond aan de kant geduwd en haar op een bed geholpen. De vroedvrouwen daar hadden net tijd om hun handschoenen aan te doen en daar was de baby al! (De echtgenoot, die ondertussen met het gerief aan het zeulen was, heeft de bevalling dus gemist eigenlijk, zo jammer, maar hij heeft toch tenminste nog de navelstreng mogen doorknippen!)

Dus ja, dat was zo een beetje mijn hectisch dagje :). Kreeg achteraf wel de feedback dat ik heel goed geholpen had voor een eerste dag, en dat ik goed kan werken ‘under pressure' ;-)!

En nu ben ik er van overtuigd dat ik ga slapen als een roosje!
Slaapwel :)